Կարծրատիպեր և ինտեգրում. ինչ դժվարությունների են հանդիպում Ջավախքի ուսանողները
Այս տարի Նինոծմինդայի մունիցիպալիտետի Մ.Գոնդուրա գյուղից Արմենուհի Շիրինյանն ավարտել է Իվանե Ջավախիշվիլու անվան Թբիլիսիի պետական համալսարանի հասարակական-քաղաքական գիտությունների ֆակուլտետի լրագրության և զանգվածային հաղորդակցության ծրագիրը։ Ներկայումս նա աշխատում է Նինոծմինդայի քաղաքապետարանում որպես Հասարակության հետ կապերի 2֊րդ կարգի ավագ մասնագետ ։
Մասնագիտություն ընտրելիս Արմենուհին բախվել է մի շարք դժվարությունների: Դրանցից մեկը հասարակության վերաբերմունքն էր այս մասնագիտության նկատմամբ։ «Շատերն ինձ ասում էին, որ չընտրեմ այս մասնագիտությունը։ Ասում էին, որ լրագրությունը կնոջ գործ չէ. Որ ես կբախվեմ շատ դժվարությունների»։
Ջավախքում մասնագիտության հետ կապված բազմաթիվ կարծրատիպեր կան: Դրանց թվում է վերոհիշյալ լրագրությունը։ Հաճախ ասում են, որ լրագրությունը կնոջ գործը չէ, որ կինը չի կարող հաղթահարել այն բոլոր դժվարությունները, որոնց կարող է հանդիպել լրագրողը։ Օրինակ՝ պատերազմական կամ այլ կոնֆլիկտային իրավիճակներում աշխատելը և այդ լուրերը լուսաբանելը: Սակայն Արմենուհին կարծում է, որ հեշտ մասնագիտություններ չկան. Ամեն դեպքում, եթե մարդն ուզում է առաջ գնալ, զարգանալ ու իրեն դուր է գալիս այն գործը, որով զբաղվում է, ապա կապ չունի, թե ինչ սեռի է նա։
Մասնագիտությունը ուսումնասիրելով՝ բացի կարծրատիպերից, Արմենուհին Ջավախքում բախվել է հրատապ խնդրի՝ պետական լեզվի չիմացությանը։ Արմենուհին ընդունվել է ԹՊՀ 4+1 ծրագրով, որտեղ մեկ տարի սովորել է վրացերեն։ «Սա շատ լավ ծրագիր է նրանց համար, ովքեր չգիտեն կամ վատ գիտեն վրացերենը։ Տարբեր հետազոտողների կարծիքով՝ սա վրացերենի ուսուցման ամենաարդյունավետ ծրագրերից է։ Այնուամենայնիվ, այստեղ կան նաև թերություններ. Օրինակ՝ մեր համալսարանում՝ 7 շենքում, որտեղ սովորում էինք նախապատրաստական կուրսում, նույնիսկ վրացերեն չէինք խոսում, քանի որ շենքը հիմնականում հայեր ու ադրբեջանցիներ էին։ Եվ իհարկե, ամեն մեկն իր լեզվով էր խոսում։
Բացի այդ, առաջին կիսամյակում հայերը առանձին խմբում էին, իսկ ադրբեջանցիները՝ առանձին։ Միայն երկրորդ կիսամյակից էինք նույն խմբում։ Սա նույնպես կարելի է բացասական կողմ համարել, քանի որ խմբում վրացերեն էինք խոսում միայն դասախոսների հետ։ Ճիշտ է, բոլորս էլ լավ ենք սովորել լեզուն քերականության առումով, բայց շատ կարևոր է այն կիրառելը»,- ասում է Արմենուհին։
Նա կարծում է, որ վրացերեն կարելի է խոսել միայն վրացիների հետ շփվելով։ Ինչքան էլ լավ տիրապետես քերականությանը, եթե այն չօգտագործես կյանքում, չես կարողանա խոսել ու ինտեգրվել հասարակությանը։
«Կարելի է ասել, որ վրացերենը սովորել եմ առաջին կուրսից։ Ես խմբի միակ էթնիկ հայն էի, ուստի ստիպված էի շփվել վրացի ուսանողների հետ, ինչը լավ արդյունքներ տվեց»։ Ըստ Արմենուհու, հաճախ է պատահել, որ ինքը համալսարանում սովորել է այն նյութը, որը տրվել է, սակայն վախենալով, որ կարող է ինչ-որ բան շփոթել, սխալ ասել, չի պատմել իր սովորածը:
Ուսանողական տարիներին Արմենուհին հոդվածներ է գրել տարբեր հրատարակությունների համար։ Բացի այդ, համալսարանում խմբի հետ միասին նա ուներ իր թերթը, որը լույս էր տեսնում ամիսը մեկ անգամ։ Հիմնականում նա լուսաբանում է ազգային փոքրամասնությունների խնդիրները։ «Ես քաջատեղյակ եմ այն խնդիրներին, որոնց բախվում ենք մենք՝ էթնիկ հայերս, ուստի ինձ համար շատ կարևոր է դրանք բարձրաձայնել»,- ասում է Արմենուհին։
Կարծրատիպերի, վրացերենի և ինտեգրման խնդրի մասին ավելին ՝ մեր աուդիո նյութում։
Opinion, pooling and voting
