Դասընկերների հանդիպում կես դար անց

Ի՞նչը կարող է լինել ավելի հուզիչ և ոգևորիչ, քան կես դար անց դասընկերների հետ հանդիպելը:

1973-ի շրջանավարտները հավաքվել էին իրենց հայրենի դպրոցում, այն նույն դպրոցում, որտեղ սկսվեց գիտելիքի և բարեկամության ճանապարհը։ Ինչպես 50 տարի առաջ ավարտելու ժամանակ, այս մարդկանց կրկին միավորել էր դպրոցը, բայց հիմա նրանք չափահաս տատիկներ ու պապիկներ են։

Նինոծմինդա քաղաքի №2 դպրոցի շրջանավարտներից 15 հոգի կարողացան ներկա գտնվել այս անմոռանալի հանդիպմանը։ Բացի շրջանավարտներից, այս միջոցառմանը ներկա էին նաև նրանց ուսուցիչները՝ քիմիայի ուսուցիչ Վլադիմիր Երվանդի Սավոյանը և կենսաբանության ուսուցչուհի Հասմիկ Զուրաբի Ջաղացպանյանը։ Նրանց դեմքերը ծերացել են, բայց նրանց աչքերում պահպանվել են դասավանդման ոգին և դպրոցական օրերի հիշողությունները։

Հասմիկ Զուրաբովնան, ինչպես շատ տարիներ առաջ, արտասանեց իր արտահայտություն-կարգախոսը. Այն սերունդների հավերժական կապի խորհրդանիշն էր, անցյալն ու ներկան կապող կամուրջ։

Հիշողությունների ու ուրախության այս հանդիպմանը շրջանավարտները վերհիշեցին իրենց դպրոցական տարիները, հետքայլ արեցին ժամանակում՝ վերադառնալով հետաքրքիր պահերին ու իրադարձություններին: Ծիծաղն ու արցունքները, որոնք կիսվել են միասին, միահյուսվել են այս հանդիպմանը:

Չոբանյան Հարությունը կիսվեց առաջին դասարանի ուսուցչուհու՝ Խոդիկյան Մարիա Գեորգիևնայի մասին հիշողություններով. Նա անջնջելի հետք թողեց նրա կյանքում՝ դառնալով դաստիարակ, մայր և ոգեշնչող։ Այս իմաստուն և զգայուն կինն իր սաներին սովորեցնում էր ոչ միայն ակադեմիական առարկաներ, այլև տարբերել բարու և չարի արժեքները։

Չոբանյանը խոստովանում է, որ նրա և շատ այլ ուսուցիչների շնորհիվ դարձել է այն, ինչ կա այսօր։ 50 տարին երկար ժամանակ է, և այս ընթացքում նրանցից շատերի կյանքը փոխվել է։ Գրեթե բոլորը բարձրագույն կրթություն են ստացել և իրենց տեղը գտել տարբեր ոլորտներում ու մասնագիտություններում։ Նրանց թվում կան ուսուցիչներ, բժիշկներ, շինարարներ, գործարարներ։ Այս ձեռքբերումները վկայում են այն մասին, որ դպրոցական տարիներին դրված հիմքերը հուսալի հիմք են դարձել նրանց հետագա ուղու համար։

Չոբանյան Հարությունը նշում է, որ դպրոցը դեռևս առանձնահատուկ տեղ է զբաղեցնում իր կյանքում. «Իմ սրտի կեսը պատկանում է այն ժամանակաշրջանին, երբ մենք դպրոցական էինք։ Դպրոցը կարևոր դեր է խաղում կյանքում, քանի որ երեխան, ով ոչինչ չգիտի, գալիս է դպրոց և տարիների ընթացքում սովորում է ամեն ինչ, սովորում այն, ինչը դառնում է ապագա կյանքի հիմքը։ Աշխատելով և ապրելով դրսում` ես միշտ հպարտ եմ, որ ծնվել եմ Վրաստանում և որ հայ եմ: Նման հանդիպումները շատ կարևոր են, դրանք թույլ են տալիս հիշել մեր մանկությունն ու դպրոցական տարիները, որոնք շատ թանկ են մեզ համար։ Առանց անցյալի չկա ներկա և չկա ապագա»։

Նման հանդիպման ուրախ պահերի մեջ կա նաև ստվեր՝ կյանքից հեռացած դասընկերները։ Բայց հույսը, որ հինգ տարի հետո կորուստներ չեն լինի, և բոլորը կկարողանան վերամիավորվել, լրացուցիչ ոգեշնչում է կապը պահպանելու համար։

---

---