Մարդ՝ ում կյանքի պատմությունը կապված է կինոարվեստի հետ.Կորյուն Գրիգորյան
Կյանքի պատմությունները տարբեր են, և դրանցից մի քանիսը մեզ կարևոր դասեր են թողնում: Այդ պատմություններից մեկն էլ Կորյուն Գրիգորյանի պատմությունն է՝ մի մարդու, ով իր ճակատագիրը կապել է կինոարվեստի հետ և ճանապարհին հաղթահարել բազմաթիվ դժվարություններ։
Կորյուն Գրիգորյանը ծնվել է 1936 թվականին Նինոծմինդայի մունիցիպալիտետի Մ.Արագյալ գյուղում։ Նրա մանկությունը հեռու էր հեշտ լինելուց։ Սովորել է մինչև 8-րդ դասարան, և դա պայմանավորված էր նրանով, որ հայրը ճանաչվել էր Խորհրդային Միության թշնամի։
Կորյունին թույլ չտվեցին շարունակել ուսումը, նրա ընտանիքը շրջապատված էր մեղադրանքներով և նվաստացումներով։ Հայրը մահապատժի է դատապարտվել, իսկ թե ինչ է կատարվել նրա հետ, ընտանիքը այդպես էլ չի իմացել։ Բայց հենց այս դժվար պահին Կորյունը սկսեց երազել կինոյի մասին։
1948-ին իրենց գյուղ բերեցին շարժական կինոթատրոն, բայց նա գումար չուներ ցուցադրությանը գնալու համար։ Սա ոգեշնչեց նրան, և նա որոշեց, որ ցանկանում է դառնալ կինոաշխարհի մի մասը:
Ալթայի երկրամասում շինարարական գումարտակում ծառայելուց հետո Կորյուն Գրիգորյանը կրթությունը ստացել է այնտեղի տեխնիկումում՝ մասնագիտանալով պրոյեկցիոն ոլորտում։ Չնայած դժվարություններին և հոր կորստին, նա չի կորցրել իր նպատակին հասնելու ցանկությունը։ Մի քանի տարի նա փորձում էր գտնել հորը, բայց նրա բոլոր ջանքերն անհաջող մնացին։
Կորյունն ամուսնացել է դասընկերուհու հետ, ում հետ սովորել է 8 տարի։ Նրանք 5 երեխա են ունեցել։ Այժմ նրանք ունեն 15 թոռ և 24 ծոռ։
1965 թվականին Կոյրունը վերադարձել է Մ. և Փ. Արագյալ գյուղ, որտեղ սկսել է աշխատել որպես պրոյեկցիոնիստ և ավելի քան 40 տարի աշխատել այս պաշտոնում։
«Այն օրերին, երբ գյուղում հեռուստացույցներ դեռ չկար, կինոն իսկական իրադարձություն էր բոլոր բնակիչների համար։ Բնակիչները անհամբեր սպասում էին, որ ֆիլմը սկսի ցուցադրվել։ Մենք Ախալցխա քաղաքից բերեցինք սիրված ֆիլմեր և ամեն ամիս թարմացրինք ֆիլմերի ցանկը՝ բնակիչներին նոր ժամանց ապահովելու համար: Տոմսի արժեքը մեկ սեանսի համար ընդամենը 20 կոպեկ էր, և այն մատչելի էր բոլորի համար։
Այդ օրերին հատկապես հնդկական ֆիլմերը մեծ ժողովրդականություն էին վայելում, թեեւ ցուցադրում էինք նաեւ խորհրդային, հայկական, վրացական ֆիլմեր։ Այնուամենայնիվ, բնակիչների մեծ մասը նախընտրում էր հնդկական ֆիլմերը։
Հետաքրքիրն այն էր, որ կինոթատրոն էին գալիս երեխաներ, ովքեր տոմսերի համար բավական գումար չէին ունենում։ Ես հիշում էի իմ մանկությունը, երբ ես նույնպես չէի կարող ինձ թույլ տալ ֆիլմեր դիտել, և թույլ էի տալիս երեխաներին ներս մտնել, որպեսզի նրանք վայելեն ֆիլմերը»:
Մասնագիտությունս յուրահատուկ էր՝ շփվում էի բնակիչների հետ և նրանց ժամանցն ապահովում։ Դա այն ժամանակաշրջանն էր, երբ ակումբում հաճախ էին լինում համերգներ և ելույթներ։ Բայց հիմա ժամանակները փոխվել են։
Ծերության տարիներին Կորյունը երազում էր տեսնել այն վայրերը, որտեղից էին իր նախնիները՝ իր պապերը։ Այս երազանքը ոգեշնչում դարձավ նրա թոռների համար և ի վերջո վերածվեց զարմանալի ճանապարհորդության։
2018 թվականին նա այցելել է Ղարաբաղ, իսկ 2020 թվականին Կոյրունը գնացել է Թուրքիա՝ շնորհիվ ընտանեկան կապերի ամրության և թոռների, մասնավորապես Ալեքսան Կիրակոսյանի օգնության։
Այս ճամփորդության նպատակն է գտնել և տեսնել այն վայրերը, որտեղից եկել են նրա նախնիները, վայրեր, որոնք հետք են թողել նրա ընտանիքի պատմության վրա:
Ճանապարհը նրանց տանում էր Էրզրում, Բերթունք գյուղ, որտեղից եկել էին Կորյունի նախնիները, որոնց պատմությունը սերտորեն միահյուսված էր երկրի այս անկյունի հետ։ Հասնելով այս փոքրիկ գյուղին՝ նրանք ապրեցին անցյալի հետ հանդիպման զարմանալի պահ։ Նրանք տեսան ծառեր, փողոցներ և տներ, որոնք կարող էին ժամանակին կրել իրենց նախնիների հետքերը:
Opinion, pooling and voting
