Լարիսա Մահտեսյան-Վարդանյան. մասնագիտության հանդեպ սերը սկսվում է երեխաների հանդեպ սիրուց

Նինոծմինդայի մունիցիպալիտետի Փ.Խանչալի գյուղում 1953 թվականին ծնված Լարիսա Մահտեսյան-Վարդանյանը ուսուցչի մասնագիտության հանդեպ նվիրվածության ու սիրո օրինակ է։

Դպրոցն ավարտելուց անմիջապես հետո նա սկսեց աշխատել որպես ուսուցչուհի իր հարազատ դպրոցում, որտեղ աշխատել է 50 տարի։ Նա իր ողջ կյանքը նվիրել է երեխաներին, ուսումնական գործընթացին և ինքնակատարելագործվելու շարունակական ցանկությանը։

Լարիսան, հայրենի դպրոցում սկսելով հայոց լեզվի ուսուցչուհու կարիերան, անմիջապես սեր դրսևորեց իր աշակերտների և իր առարկայի նկատմամբ։ Աշխատանքին զուգահեռ հեռակա հաջողությամբ սովորել է Կիրովականի մանկավարժական ինստիտուտում։

1986 թվականին նրան առաջարկվել և նշանակվել է այս դպրոցի տնօրենի պաշտոնը։ Դժվար տարիներ էին, մանավանդ, որ այդ ժամանակ նա նաև փոքր երեխաներ ուներ։ Սակայն, չնայած դժվարություններին, Լարիսան գլուխ հանեց այս կարևոր գործից և երեք տարի ղեկավարեց դպրոցը։ Չորրորդ երեխայի ծնունդից հետո նա որոշել է ժամանակավորապես հեռանալ տնօրենի պաշտոնից, սակայն մնացել է կրթության մեջ՝ աշխատելով որպես տնօրենի օգնական և դասավանդել հայոց լեզու և գրականություն։

Լարիսա Մահտեսյանը ժառանգական մանկավարժության վառ օրինակ է, երբ մարդիկ ընտրում են այս մասնագիտությունը ոչ միայն երեխաների հանդեպ ունեցած սիրո պատճառով, այլ նաև ժառանգաբար։ Նրա ծնողները ուսուցիչներ էին, նրանց օրինակը ոգեշնչեց Լարիսային գնալ այս ճանապարհով: Նրա հայրը, ով երկար տարիներ աշխատել է որպես տնօրեն, դասավանդել է մաթեմատիկա, իսկ մայրն աշխատել է որպես տարրական դասարանների ուսուցչուհի։ Նրանք էին, ովքեր ոգեշնչեցին իրենց դստերը և դարձան նրա համար դաստիարակներ և կատարյալ օրինակներ:

«Չեմ ափսոսում, որ ընտրել եմ այս մասնագիտությունը, քանի որ իսկապես սիրում եմ երեխաներին։ Երբ առաջին անգամ սկսեցի աշխատել դպրոցում, սկզբում շատ խիստ էի, բայց վերջին տարիներին թոռներիս պես սիրում էի երեխաներին և նրանց համար տատիկի պես էի»,- հիշում է Լարիսան։

Նա խոստովանում է, որ մանկավարժության մեջ իր համար ամենակարևորը ոչ միայն գիտելիքի փոխանցումն է, այլ նաև բարի, հանդուրժող անհատների ձևավորումը։ Ուսուցչի աշխատանքը շատ դժվար է, ուսուցիչը պետք է դասը հետաքրքիր դարձնի և անցկացնի, որպեսզի երեխաները լավ սովորեն դասը:

Նախկինում աշակերտները շատ էին կարդում: Երբ երեխաներին խնդրում էին կարդալ ստեղծագործություն, նրանք դա անում էին մեծ հետաքրքրությամբ։ Հիմա ժամանակները փոխվել են, երեխաները չեն սիրում կարդալ, հեռախոսները խանգարել են այս ամենին։ Ես ինքս, երբ հեռախոսիս հետ եմ, չեմ նկատում, թե ինչպես է անցնում ժամանակը։ Սակայն ես դեռ շարունակում եմ գրքեր ու թերթեր կարդալ, սա ինձ համար շատ կարևոր է»։

Իր երկարամյա ուսուցչական գործունեության ընթացքում Լարիսան կազմակերպել է տարբեր միջոցառումներ, այդ թվում՝ բեմադրություններ և ստեղծագործական այլ նախագծեր։ Այս իրադարձությունները վառ հիշողություններ են թողել, որոնք ջերմացնում են նրա սիրտը մինչ օրս:

Լարիսա Մահտեսյան Վարդանյանը, չորս երեխաների մայր է և տասը թոռների տատիկ։