Գորելովկայից 22-ամյա Արկադին սովորում է Թբիլիսիում՝ և պատրաստվում գնալ ԱՄՆ
Արկադին 22 տարեկան է, Թբիլիսիում սովորում է համակարգչային ճարտարագիտություն, միաժամանակ անցնում է տեխնիկական համալսարանի արհեստագործական ուսումնարանի էլեկտրական համակարգերի վերանորոգման և ախտորոշման դասընթացներ։ Նա նաև օֆիսային աշխատանք է սովորել արհեստագործական ուսումնարանում։
Արկադին Գորելովկայից է։ Գորելովկան Նինոծմինդայի մունիցիպալիտետի գյուղ է, որտեղ հիմնականում ապրել են դուխոբորները, իսկ այժմ նրանց հետ ապրում են Աջարիայի սողանքային գյուղերից մարդիկ։ Կան նաև էթնիկ հայեր։
Էթնիկ փոքրամասնությունների համայնքներում ապրող շատ այլ երիտասարդների նման, Արկադին սովորեց վրացերենը որպես օտար լեզու և ընդունվեց 1 + 4 ծրագրով:
«Ես պատրաստվում եմ գնալ Ամերիկա և օգտագործել արտագաղթի պայմանները, որպեսզի անեմ այն ամենը, ինչ հիմա անում եմ Վրաստանում՝ պլանավորում եմ, թե այնտեղ ինչն ավելի օգտակար կլինի ինձ համար, և իմ աշխատանքը կգնահատվի։
Համակարգչային տեխնիկան այսօր ամենապահանջված մասնագիտությունն է, այս աշխատանքից լավ եկամուտ կունենամ։ Վրացերեն շատ վատ գիտեի։ Երբ սովորում էի 1 + 4 ծրագրում, լեզուն շատ վատ էի հասկանում, նախապատրաստական կուրսի ընթացքում դասախոսների խոսակցություններից գրեթե ոչինչ չէի հասկանում։
«Հասկանու՞մ եք, թե ինչ ասացի», – հաճախ էր ինձ հարցնում դասախոսը , այո, իհարկե, – պատասխանում էի ես, բայց իրականում ոչինչ չէի հասկանում։ Դասախոսությունից հետո ես ուսանողներին հարցեր էի տալիս. Ասացեք, թե ինչի մասին էր խոսքը: «Այն ժամանակվանից անցել է երեք տարի, և այժմ ես կարող եմ վրացերեն խոսել ցանկացած թեմայով»,- ասաց 22-ամյա ուսանողը։
Նա ցանկանում է ստանալ բազմակողմանի կրթություն, ինչպես նաև հետաքրքրված է իր հիմնական մասնագիտությունից բոլորովին այլ բանով՝ պլանաորում է ընդունվել բժշկական համալսարան։
Նա կսովորի ընդհանուր բժշկության սկզբնական կուրսում, իսկ հետո կընտրի այն ուղղությունը, որն իրեն ամենաշատը կհետաքրքրի։
«Ժամանակը շատ սուղ է, մարդիկ մեծ հետաքրքրություն ունեն, ու ամեն ինչի հնարավոր չէ հասնել։ Այնուամենայնիվ, ինձ ամենաշատը հետաքրքրում է լավ սովորելն ու լավ մասնագետ դառնալը»,- պատմում է Արկադին։
Գորելովկայում ապրելու ժամանակ նա օգնում էր ծնողներին անասնապահության գործերում։ Արկադիի ծնողները 60 գլուխ անասուն ունեն։ Այժմ դասընթացը բարդացել է, և նա հաճախ չի կարողանում օգնել ծնողներին, մասնակցել տնային գործերին։
Արկադիի հայրն այս տարի վաթսուն գլուխ ապրանք է վաճառել։ Արկադին ասում է, որ արոտավայրերի անբավարարության պատճառով անասնապահությունն այլևս եկամտաբեր բիզնես չէ ջավախքցիների համար, և այդ պատճառով էլ իր ծնողները նախընտրել են փոքր խանութ բացել։ Արկադիի եղբայրը տեղափոխվել է Հայաստան։ Գորելովկայում նա ունի ծնողներ և տատիկ պապիկ։
Գորելովկայից երկրորդ կուրսեցի տղան ասում է, որ մանկուց իր տքնաջան աշխատանքը իզուր է ու ապարդյուն.
«Մանկուց զբաղվել եմ ծանր, անիմաստ գործերով։ Մենք ապրում էինք մի գյուղում, որտեղ ոչ մարզասրահ կար, ոչ էլ երեխայի զարգացման համար անհրաժեշտ որևէ տեղ։
Ճիշտն ասած, ուզում եմ մոռանալ, թե ինչ մանկություն եմ ունեցել։
Երկու-երեք տարի է, ինչ ունենք մարզադահլիճ, մանկապարտեզ, բայց 21-րդ դարում դեռ բնական գազ ու ջուր չունենք։
Փոքր ժամանակ ծնողներիս օգնել եմ աթար պատրաստել, այն մեզ մոտ վառելիք է։ Գազ չունենք, վառարանով ենք տաքացնում տունը, ինչը շատ դժվար է, կարճ ասած այս գյուղում ապրելը, շատ ձանձրալի է։
Գյուղում միայն մեկ ընկեր ունեի երբեք մանկապարտեզ չեմ գնացել։
Այդ պատճառով ես դժվարությամբ էի շփվում բոլորի հետ։ Երբ մտա առաջին դասարան, վիճում էի դասընկերներիս հետ։ Մտածում էի՝ ովքեր են նրանք և ինչու են ինձ հետ նույն սենյակում։ Երբ ուսուցիչը մտավ դասարան և ասաց, որ նստենք, ես բարկացա և հարցրի, թե դու ով ես։
Նույնիսկ դպրոցական վերջին զանգ չեմ ունեցել ։ Դպրոցական հարաբերությունները նույնպես բոլորովին դժվար էին ինձ համար։ Դասարանում վեց հոգի էինք, որոնցից երկուսը գնացին Ռուսաստան։ Հիմա էլ, երբ գնում եմ գյուղ, մտածում եմ՝ երբ կվերադառնամ»,- ասաց Արկադին։
Նրա խոսքով, Գորելովկայում գյուղացիները նույնիսկ որեւէ շենք չունեն, որ հավաքվեն ու խոսեն գյուղի համար կարեւոր խնդիրների մասին.
Ծորակի ջուրը չի խմվում, այն գալիս է կեղտոտ, և բնակչությունը խմելու, մաքուր ջուր է հանում ջրհորներից։ Գյուղը երբեք բնական գազ չի ունեցել, ու ամիս առ ամիս ստիպված են գազի բալոն լցնել։
«Ես չեմ ուզում ապրել այս գյուղում, բայց պետք է գնամ ծնողներիս օգնեմ։ Հիմա սկսվում է խոտհունձի ժամանակը, և ես պետք է գնամ։ Համաճարակի ժամանակ տանն էի. Ունեցել ենք առցանց ուսուցում, արդեն երեք ամիս է, ինչ բուհերի լսարաններում դասավանդման գործընթացը վերականգնվել է։
Ես կգնամ, կհնձեմ մեր արտերը, հետո կվերադառնամ Թբիլիսի, պետք է սկսեմ աշխատել»,- ասեց Արկադի Ծառուկյանը։batumelebi.netgazeti.ge
Opinion, pooling and voting
