Սաթխա գյուղից Շողիկը սովորում է վրաց բանասիրության և քիմիայի ֆակուլտետում
Նինոծմինդայի շրջանի Սաթխա գյուղից 22-ամյա աղջիկը Իլիայի համալսարանում սովորում է վրացական բանասիրություն և քիմիա։ Նա պատմում է, որ վրացերենը լավ սովորելու համար ժամանակ և մեծ աշխատանք է պահանջվել։
Շողիկ Մշեցյանը վրացերենը սովորել է որպես օտար լեզու. իր համայնքում ոչ ոք վրացերեն չի խոսել. Իր գյուղում՝ Սաթխայում, վրացախոս բնակչություն չկա։
«Ինձ համար այնքան դժվար էր վրացերեն սովորելը։ Ես միայն գրել-կարդալ գիտեի ու խոսել չէի կարողանում։ Նույնիսկ 1 + 4 ծրագրով լեզուների ուսուցման նախապատրաստական դասընթացը ընդամենը մեկ տարի է, և դա շատ քիչ էր։ Այդ ընթացքում հնարավոր չէ լեզուն սովորել, որպեսզի կարողանաք լավ շփվել։ Այս ամենին գումարվեց այն, որ ես շփվող չէի։ «Ես նստել ու վրացերեն էի կարդում»,- ասաց Շողիկը։
Նա սովորում է Իլիայի վրաց բանասիրության ֆակուլտետում ՝ երրորդ կուրսում, նաև սկսել է սովորել քիմիայի ֆակուլտետում դառնալու է և՛ բանասեր, և՛ քիմիկ։ Շողիկն ասում է, որ իր ընտրությունը պայմանավորված էր Նինոծմինդայում քիմիայի ուսուցիչների պակասով:
«Մեր շրջանում քիմիայի եւ ֆիզիկայի ուսուցիչներ գրեթե չկան, հետեւաբար՝ դպրոցում ոչ ոք լավ չի սովորում այդ առարկաները։ Ուստի որոշեցի սովորել Քիմիայի ֆակուլտետում։ Մեկ տարի սովորել եմ, կարգավիճակս կասեցվել է, և երբ ավարտեմ բանասիրական ֆակուլտետը, կշարունակեմ ուսումս քիմիայի ոլորտում։
Ինձ համար հեշտ չէր սկսել բանասիրական կրթությունը. Ես վրացերեն շատ գրքեր եմ կարդացել, բայց երբ դու էթնիկ վրացի չես և սովորել ես վրացերենը որպես օտար լեզու, չես կարողանում հասկանալ ենթատեքստերը։ Շատ ջանք թափեցի լեզուն հասկանալու համար։ Այժմ պրակտիկա եմ անցնում Թբիլիսիի թիվ 55 դպրոցում»,- պատմում է Շողիկը։
Նա նաև ներգրավված է հասարակական կազմակերպությունների, PITA-ի և USAID-ի գործունեության մեջ։ 2018 թվականից PITA-ի անդամ է և զբաղվում է տարբեր գործունեությամբ։ 2020 թվականին, երբ ամեն ինչ փակվեց համաճարակի ժամանակ, Շողիկը ինտեգրման գործընթացում օգնեց էթնիկ փոքրամասնությունների ներկայացուցիչ երեխաներին, ովքեր ստիպված էին ժամանակավորապես ապրել Վրաստանի տարբեր մասերում գտնվող վրացական ընտանիքներում։
USAID-ի ծրագրի շրջանակներում Շողիկը հետազոտություն է անցկացնում հայկական համայնքի դպրոցներում՝ հասկանալու համար, թե ինչպես են երեխաները սովորում հայերեն, վրացերեն և մաթեմատիկա:
«Երբ ես ավարտեցի դպրոցը իմ դասարանից, միայն երեքն էին ուսումը շարունակել վրացական բուհերում, մնացածը գնացին Ռուսաստան ու Հայաստան կամ մնացին գյուղում։
Այս տարի եղբայրս ավարտում է դպրոցը, դասարանում տասնինը հոգի են, վրացական բարձրագույն ուսումնական հաստատություններում առավելագույնը 4-ն են սովորելու, այն էլ չգիտենք՝ քննությունները կհանձնեն, թե ոչ։
Մեզ մոտ Նինոծմինդայում ասում են՝ եթե ուզում ես գյուղում աշխատանք ունենալ, պետք է բուժքույր կամ ուսուցիչ դառնաս։
Նինոծմինդայում կյանքը դժվար է, ձմեռը տևում է 8-9 ամիս, տղամարդկանց մեծ մասը գնում է Ռուսաստան՝ աշխատելու, քանի որ վրացերեն չգիտի և չեն կարող այստեղ աշխատել։
Ռուսաստանում Ջավախքի տղամարդիկ հիմնականում շինարարություն են անում։ Այնտեղ լավ փող են աշխատում։ Նրանք, ովքեր աշխատում են Ռուսաստանում և լավ վարձատրվում են, նրանց ընտանիքները լավ են ապրում։
Ջավախքում անասուն ունեցողները շատ են՝ առնվազն 10-15 գլուխ պահում են ու շատ դժվար է։ Բացի այդ, նրանք պետք է կարտոֆիլի ցանքատարածությունները մշակեն, ցանեն ու հավաքեն։ «Դժվար է կարճ ասած»,- ասաց Շողիկը։
Շողիկի մայրը պատմության ուսուցչուհի է, տատիկը՝ աշխարհագրության ուսուցչուհի։
«Երբ ավարտեմ համալսարանը, կլինեմ ուսուցիչ՝ վրացերենի և քիմիայի։ «Ո՞վ գիտի, եթե ուրիշ բան չսովորեմ, տեսնենք»,- ասում է Նինոծմինդայից 22-ամյա աղջիկը։batumebelinetgazeti
Opinion, pooling and voting
