Մեղրն օժտված է բազմաթիվ բուժիչ հատկություններով, ինչն արդեն իսկ մեծ պատճառ է այն սննդակարգ ներմուծելու համար չչարաշահելու պայմանով: Այդ օգտակար հատկանիշներն ամբողջովին պահպանվում են միայն անարատ մեղրում:
Մեղրի անարատ լինելը կարելի է որոշել մի քանի ձևով: Ահա դրանցից մի քանիսը.
Մեղրի մեջ մտցնում ենք չոր լավաշը, եթե այն փափկում է, ուրեմն մեղրն անարատ չէ: Անարատ լինելու դեպքում լավաշն ավելի շատ է չորանում:
Թղթի ծայրին քսում ենք մեղրն, իսկ մյուս ծայրից այրում: Եթե կրակը հասնում է մեղրին ու մարում, ապա մեղրն անարատ է, իսկ հակառակ դեպքում՝ ոչ:
Գդալով մեղրն այրում ենք կրակի վրա, եթե այն այրվում է շաքարի նման կապույտ բոցով, ուրեմն շաքարաջուր կա մեջը, եթե ածխանում է ու չի այրվում, ապա անարատ է:
Քիմիական մատիտի սրած ծայրը մտցնում ենք մեղրի մեջ ու շրջանաձև շարժումներ անում: Եթե թանաքի բծեր են առաջանում, ուրեմն մեղրի մեջ ջրային մասը շատ է:
Երբ մեղրը լցնում ենք մեկ այլ տարայի մեջ, այն պետք է ծորալով հոսի՝ ծալքերով կուտակվելով իրար վրա: Եթե հոսում է ձագարաձև փոս առաջացնելով, ապա մաքուր չէ:
Մեղրը նեղ ամանի մեջ լցնելիս սուլոց է լսվում: Որքան ամանը լցվում է, այնքան սուլոցն ուժեղանում է, հակառակ դեպքում մեղրն անարատ չէ:
Եթե մեղրը կաթեցնեք ափի մեջ և շփեք, այն պետք է ներծծվի: Հակառակ սրան՝ արհեստական մեղրը ստեղծում է մանր շոշափելի գնդիկներ:
Ժամանակի ընթացքում իսկական մեղրը սառում է, իսկ արհեստականը՝ մնում է կարամելանման:
Երբ կուլ տաք բնական մեղր, անմիջապես կոկորդում կզգաք թույլ ծակծկոցներ: Արհեստականը բերանում թողնում է կարամելի համ, իսկ կոկորդում որևէ զգացողություն չի առաջացնում:
Մեղրի վրա յոդ կաթեցրեք, եթե այն կապտի, ուրեմն նրա բաղադրության մեջ կրախմալ են ավելացրել՝խտություն հաղորդելու համար:
Բնական մեղրը ծաղիկների բույր ունի, իսկ արհեստականը՝ կարամելի, շաքարի:
Ասեղը մտցնում են ծորացող մեղրի մեջ ու հանում: Եթե ասեղից ծորացող մեղրը կտրվի որոշակի հեռավորությունից եւ ձգվի վերեւ, ապա այն մաքուր է: Իսկ եթե ընկնի առանց վեր ձգվելու՝ մաքուր չէ: