Դիլիֆ գյուղից Մուրադ Դավթյանը երկար տարիներ ապրում և աշխատում է Նինոծմինդայում։
Նա 66 տարեկան է։ Ավելի քան 43 տարի նա հագուստ է կարում իր արհեստանոցում, որը բացել էր իր երիտասարդության տարիներին։
Մուրադ անունով դերձակը Նինոծմինդայի բնակիչների շրջանում հայտնի է իր հմուտ աշխատանքով և իր արտադրանքի բարձր որակով։
Մուրադն աշխատում է գրեթե ամեն օր՝ անընդհատ կատարելագործելով իր հմտություններն ու տեխնիկան, որպեսզի իր հաճախորդներին առաջարկի լավագույն որակը: Նա պատրաստակամորեն ընդունում է տարբեր տեսակի հագուստի պատվերներ։
Դերձակի խոսքով, իրենք կարում էին կոստյումներ, տաբատներ, շորեր, անում էին այն ամենը, ինչ ձեռքը կարող էր անել։ Այժմ նա միայն հագուստի վերանորոգում է անում: Հիմա շոր կարելը ձեռնտու չէ, նյութը շատ թանկ է, իսկ պատրաստի հագուստի ընտրությունը մեծ է, ուստի մնում է միայն վերանորոգումն ու փոփոխումը։
Մուրադ Դավթյանը մասնագիտությամբ ընդհանուր մեխանիկ է, բայց իր մասնագիտությամբ չի աշխատել։ Բանակում ծառայելու ժամանակ նա վթարի է ենթարկվել, որից հետո չի կարողացել ծանր աշխատանք կատարել։
«Չէի ուզում դերձակ աշխատել, բայց ծնողներս ստիպեցին դերձակ սովորել։ Գնացի Թբիլիսի, դասընթացներ անցա, վերադարձա ու բացեցի արհեստանոցս։ Ես գոհ եմ իմ աշխատանքից և շնորհակալ եմ ծնողներիս, ովքեր ինձ խորհուրդ տվեցին զբաղվել այս գործով»։
Մուրադի համար նրա աշխատանքը ոչ միայն հաց վաստակելու միջոց է, այլ նաև արվեստի մի տեսակ, որը պահանջում է ստեղծագործություն և գերազանցության ձգտում:
«Ժամանակին շատ ուսանողներ ունեի, որոնց կարել էի սովորեցնում։ Հիմա երիտասարդների շրջանում այս ոլորտի նկատմամբ հետաքրքրություն չկա, երեխաներս էլ չունեին, ուստի ընտրեցին գործունեության տարբեր ոլորտներ։ Ես իմ աշխատանքում դժվարություններ չեմ տեսնում, այնուամենայնիվ, բիզնեսդ զարգացնելու համար պետք է սիրես գործդ»։