Հաշմանդամություն ունեցող միայնակ մոր պատմությունը Նինոծմինդայից
Առօրյա կյանքում հաշմանդամություն ունեցող անձինք բախվում են բազմաթիվ սոցիալական խոչընդոտների և խտրականության: Հատկապես ծանր է հաշմանդամություն ունեցող մայրերի վիճակը, ովքեր իրենց վրա են վերցնում երեխաների խնամքի և տնային աշխատանքների ամբողջ բեռը։ Այս բեռն էլ ավելի է ծանրանում, եթե ընտանիքը սոցիալապես անապահով է։
43-ամյա Ադելինա Եսոյանն իր երեք անչափահաս երեխաներին միայնակ է մեծացնում Նինոծմինդայի երկհարկանի լքված շենքում։ Ադելինան մանկուց առողջական լուրջ խնդիրների հետ է պայքարում։ Երեք տարեկանում կապույտ հազը զգալիորեն վնասել է նրա տեսողությունը։ Ավելի ուշ նա աչքի վիրահատության է ենթարկվել, սակայն, չնայած դրան, նա ամբողջովին կորցրել է տեսողությունը։
Ադելինան միայնակ մայր է։ Նա միայնակ է հաղթահարում երեխաների դաստիարակության հետ կապված խնդիրները: Ադելինայի երեխաները սովորում են վրացական դպրոցում, քանի որ, ըստ մոր, դա նրանց ինտեգրման լավագույն միջոցն է։ Այնուամենայնիվ, քանի որ դպրոցը չի սպասարկվում տրանսպորտով, Ադելինան հաճախ է ապավինում բարի մարդկանց, որոնք կօգնեն իրեն երեխաներին դպրոցից տուն բերել:
Ադելինան ստիպված է ինքնուրույն հաղթահարել կոմունալ վճարումները և երեխաներին սնունդ և հագուստ ապահովելու ծախսերը: Թեեւ նա ժամանակ առ ժամանակ բարեգործության տեսքով սնունդ ու հագուստ է ստանում երեխաների համար, սակայն նրա առօրյան անտանելի է։ Հատկապես դժվար է գոյատևել ձմռանը, քանի որ առանձնապես ծանր բեռ է տան ջեռուցումը։ Նա չի կարող գլուխ հանել բնական գազի բարձր գներից և ստիպված է այլընտրանքային ուղիներ գտնել։ Ամռանը գոմաղբ է չորացնում, ձմռանը տունը տաքացնելու համար վառելափայտ է գնում։
«Մենք վառելիք ենք վառում, քանի որ չենք կարող բնական գազով տաքանալ և քաղաքաբնակների պես ապրել»,- ասում է նա։
Սակայն այս տարի էլ նա չի կարողացել վառելիք գնել, քանի որ խնայած գումարը պետք է ծախսեր բուժման համար։
Ադելինայի առօրյան էլ ավելի է դժվարացնում քաղաքի անբավարար ենթակառուցվածքը: Նա ասաց, որ թեև կառավարական հաստատությունները հիմնականում ունեն թեքահարթակներ, մասնավոր շենքերի մեծ մասն առանց թեքահարթակների է, ինչը էական խնդիր է դարձնում շարժունակությունը: Հատկապես դժվար է տնից մենակ թողնելը։ Փողոցներում առկա փոսերն էլ ավելի են մեծացնում նրա անվտանգության ռիսկերը։
«Ես մանկուց կույր եմ հարմարվել եմ դրան, բայց վախենում եմ մենակ դուրս գալ փողոց: Հնարավոր է, որ չկարողանամ շրջանցել նոր անցքերը, ուստի երեխաները միշտ փորձում են կողքիս մնալ»,- ասում է Ադելինան։
Նրա պատմությունը օրինակ է այն բանի, թե որքան աշխատանք և ջանք է թափում հաշմանդամ մայրը իր երեխաների և իր ընտանիքի բարեկեցության համար՝ չնայած ենթակառուցվածքային խնդիրներին, սոցիալական ծանր պայմաններին և միայնակությանը: Նա ամեն օր բախվում է մարտահրավերների, որոնք կարող են անհաղթահարելի թվալ շատերին։ Ադելինայի իրական օրինակը արտացոլում է անթիվ այլ կանանց իրականությունը մարզերում, որտեղ կանայք ստիպված են միայնակ հաղթահարել ինչպես տնային գործերը, այնպես էլ երեխաների խնամքը: Քանի որ նրանք գրեթե ոչ մի աջակցություն չունեն հանրային ծառայությունների կամ տնտեսական քաղաքականության առումով, ընտանիքի և տնային տնտեսությունների աշխատանքի բեռը երկրաչափականորեն մեծանում է: Այս պայմաններում Ադելինայի նման կանայք ստիպված են օգտագործել իրենց սեփական ռեսուրսները և հաճախ ապավինել բարեգործությանը, որպեսզի հաղթահարեն պետական աջակցություն պահանջող դժվարությունները: Նրանց տքնաջան աշխատանքն ու զոհաբերությունը ոչ միայն իրենց ընտանիքի, այլեւ ողջ տարածաշրջանի սոցիալապես անապահով վիճակի հայելին են։
Opinion, pooling and voting
